مگی پرسکات، سردبیر مجله Quality مستقر در نیویورک، یک مجله مد که روندها را تعیین می کند، به عنوان مثال، به جای دنبال کردن، پیشروها را تعیین می کند، به آخرین خلاقیت خود رسیده است: ارائه مدلی به عنوان زن با کیفیت، همراه با طراح موفق پاریسی پل دووال برای طراحی مجموعه ای جدید با الهام از او. زن با کیفیت نه تنها برای تجسم زیبایی، بلکه عقل است. برخلاف قضاوت اولیه مگی، او از دیدگاه عکاس اصلی خود، دیک اوری، در انتخاب جو استاکتون به جای یکی از مدل‌های داخلی خود به عنوان زن باکیفیت، تسلیم شد. نشانه‌های جو نه تنها این است که او یک حرفه‌ای نیست، بلکه این است که او چهره‌ای بامزه دارد، چیزی که دیک در عوض آن را جالب می‌نامد. جو، که از تمام آنچه دنیای مد در روشنفکر بودنش نشان می دهد متنفر است، در نهایت موافقت می کند که این کار او را به پاریس می برد، جایی که امیدوار است با معبود خود، پروفسور امیل فلوستر، فیلسوف برجسته در مفهوم همدلی، ملاقات کند. اما در پاریس، دو جهان برای جو به روش‌های بیش‌تری شروع به برخورد می‌کنند، که مسلماً مهم‌ترین آنها در علاقه او به دیک است، اقدامات او صرفاً برای این است که او احساساتی را که برای عکس‌ها می‌خواهد به بیرون منتقل کند.