سال ۱۹۹۴ در لانگ بیچ، کالیفرنیا است. ارین گروول ایده‌آلیست تازه شروع به کار در اولین شغل تدریس خود به عنوان معلم زبان انگلیسی در مدرسه ویلسون می‌کند. این مدرسه دو سال پیش برنامه ادغام داوطلبانه‌ای را اجرا کرده بود. برای بسیاری از معلمان، این ادغام باعث خراب شدن مدرسه شده است، جایی که جایگاه علمی برجسته قبلی آن با دانش‌آموزانی جایگزین شده که شاید حتی قادر به فارغ‌التحصیلی یا سواد آموزی نباشند. با وجود اینکه ارین به عمد این مدرسه را به دلیل برنامه ادغام آن انتخاب کرده بود، او آماده نبود که با ویژگی‌های کلاسش روبرو شود، جایی که دانش‌آموزان طبق قوانین اخلاقی نسل‌ها زندگی می‌کنند و هر چیزی را برای محافظت از خود انجام می‌دهند. بسیاری از آن‌ها عضو باندهای مختلف هستند و تقریباً همه کسی را می‌شناسند که به‌دلیل خشونت‌های باندی کشته شده است. لاتین‌ها از کامبوجی‌ها متنفرند و کامبوجی‌ها از سیاه‌پوستان، و این دشمنی ادامه دارد. تنها کسی که دانش‌آموزان بیشتر از خودشان از او متنفرند، خانم گروول است. اما این تنها زمانی است که ارین یک بحث غیررسمی درباره یک قتل به‌وسیله تیراندازی انجام می‌دهد که او واقعاً شروع به درک چالش‌هایی می‌کند که با آن روبرو است. زمانی که او تکلیف نوشتن یک ژورنال روزانه را می‌دهد (که نمره‌گذاری نخواهد شد و تنها اگر خود دانش‌آموزان بخواهند خوانده خواهد شد)، دانش‌آموزان شروع به باز کردن دل خود به او می‌کنند. ارین در تلاش است تا منابع مورد نیاز برای تدریس به درستی را تأمین کند، که این اغلب به این معناست که او باید خود منابع را از جیب خودش تأمین کند، حتی اگر مجبور باشد برای این کار شغل‌های دوم و سوم پیدا کند. او همچنین با مقاومتی بیشتر روبرو می‌شود، به‌ویژه از طرف همکارانش، مانند مارگارت کمپبل، سرپرست دپارتمان که تنها به مقررات پایبند است و چنین منابعی را به عنوان اتلاف وقت می‌بیند، و برایان گلفورد که هر طور شده موقعیت “امتیازی” خود در تدریس کلاس‌های honors را حفظ می‌کند. همچنین ارین متوجه می‌شود که شغل تدریس او فشار زیادی به زندگی زناشویی‌اش با اسکات کیسی وارد کرده است، مردی که به نظر می‌رسد راه ایده‌آلیستی خود را در زندگی از دست داده است.