یک زن جوان که باور دارد او یک سایبورگ است، صداهایی می‌شنود و در حین کار در ساخت رادیوها به خود آسیب می‌زند. او در یک بیمارستان روانی بستری می‌شود که در آن هیچ چیزی نمی‌خورد و با اشیای بی‌جان صحبت می‌کند. او یانگ‌گون است، نوه زنی که فکر می‌کرد موش است (و دندان‌های مصنوعی او را یانگ‌گون می‌پوشد) و مادری که قصاب است و در تعاملات اجتماعی چندان ماهر نیست. یانگ‌گون توجه ایل‌سان، یک بیمار دیگر که عاشق پینگ‌پنگ است، را جلب می‌کند که هدفش این است که او را مجبور به خوردن کند. آیا او موفق خواهد شد؟ در نهایت، عقل و سلامت روان کجا قرار دارد؟