برای بیست و پنج سال در اینورکارگیل، نیوزیلند، برت مونو (1899-1978) مشغول کار بر روی افزایش سرعت موتور سیکلت خود، یک موتور 1920 ایندیان بوده است. او رویای این را دارد که آن را به دشت‌های نمکی بونویل ببرد تا ببیند چقدر سریع می‌شود. تا اوایل دهه 1960، بیماری قلبی تهدیدی برای زندگی‌اش است، بنابراین خانه‌اش را رهن می‌کند و به لس آنجلس می‌رود، یک ماشین قدیمی می‌خرد، یک تریلر موقت می‌سازد، موتور را از گمرک عبور می‌دهد و راهی یوتا می‌شود. در طول مسیر، افرادی که با او ملاقات می‌کنند از صداقت و دوستانه بودن او جذب می‌شوند. اگر او به بونویل برسد، آیا به یک پیرمرد با لاستیک‌های موقتی، بدون ترمز و بدون چتر اجازه می‌دهند وارد دشت‌ها شود؟ و آیا ایندیان واقعا به او پاسخ خواهد داد؟