در آوریل ۲۰۱۰، هیچ عملیات اکتشاف نفتی در خلیج مکزیک وجود ندارد که بتوان آن را با دکل نفتی دیپ‌واتر هورایزن مقایسه کرد، نه از نظر اندازه و نه از نظر عمق حفاری آن. با این حال، پروژه شرکت نفتی بی‌پی با مشکلات فنی زیادی روبه‌رو است به حدی که سرپرست کلی عملیات، جیمی هارل، و مهندس ارشد برق آن، مایک ویلیامز، نگرانند که مشکلات خطرناکی در حال بروز باشد. متأسفانه، مدیران اجرایی بی‌پی که از تأخیرهای طولانی پروژه خسته شده‌اند، دستور می‌دهند که بازرسی‌های سایت محدود شده و آزمایش‌های سیستم تحریف شده‌ای انجام شود تا زمان از دست رفته جبران شود، در حالی که هارل، ویلیامز و تیمش به طور بی‌فایده اعتراض می‌کنند تا از ایمنی مناسب دفاع کنند. در تاریخ ۲۰ آوریل، نگرانی‌های کارگران در بدترین شکل ممکن به حقیقت می‌پیوندد، زمانی که نقص‌های مختلف ساختاری و سیستمی دکل منجر به یک سلسله شکست‌های فاجعه‌بار می‌شود که باعث ایجاد یک انفجار و فوران عظیم می‌شود که همه آنها را تهدید می‌کند، در حالی که همچنین بزرگترین فاجعه زیست‌محیطی تاریخ ایالات متحده را آغاز می‌کند.